Θυμασαι?

Χ1 θυμάσαι τότε που πέθανε ο πατέρας σου και για τις επόμενες 10 εβδομάδες ήμασταν συνέχεια μαζί?Συζητάγαμε,τρώγαμε κάθε μέρα μαζί,πίναμε μπάφους,πηγαίναμε σε διάφορα μέρη για να
ξεχαστείς,λιώναμε κάθε μέρα,όλη μέρα.Εσύ Χ2?Θυμάσαι τότε που έδινες πανελλήνιες δεύτερη φορά και καθόμουν και σε εμψύχωνα κάθε μέρα?Που σου έκανα ολονύχτια φροντιστήρια?Χ3?Εσυ?Που σου κρατούσα νύχτες ολόκληρες το χέρι μέχρι να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις φοβίες σου?Που σου σκούπιζα τα δάκρυα?Που έδιωχνα τα φαντάσματα?Που την πίναμε κάτι νύχτες στην μεσολογγίου κάνοντας ατέρμονες ψυχολογικές αναλύσεις τις προσωπικότητας σου?Χ4?Που ήσουν στη φάση σου και καθόμουν ώωωωωωρες ολόκληρες αναλύοντας τις καταστάσεις και προσπαθώντας να σου δείξω την έξοδο απο μία κατάσταση που σε έφθειρε όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα?Χ5,εσύ?Που ότι κι αν σου συνέβαινε,όσο κι αν σε καταλάμβανε η σχιζοφρένεια,δεν σκέφτηκα ούτε για μία στιγμή να φύγω?Δίπλα σου μέχρι το τέλος?Ε?Θυμάσαι?Όχι ε?Κρίμα..

Είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα ξεχνάνε οι άνθρωποι.Αν δέν ήμουν τόσο αφελής θα πίστευα πως είναι αναίσθητοι,ιδιοτελείς και εγωιστές.Αλλά επειδή είμαι(αφελής) το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως έχουν πολύ κακή μνήμη!Όχι πάντα βέβαια.Αυτή η..ανεπάρκεια μνήμης λειτουργεί μόνο όταν οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι.Όταν έχουν κάποιο πρόβλημα,όμως,κατά ένα περίεργο λόγο σε θυμούνται συνεχώς και αδιαλλείπτως.Και φυσικά -ω,τι θαύμα!- θυμούνται ξαφνικά το πόσο τους βοήθησες όταν το χρειάστηκαν και πόσο καλός ησουν μαζί τους και πόσο πολυ τους ΑΓΑΠΗΣΕΣ.Περίεργο ε?Μάλλον η μνήμη του ανθρώπου πάει με την διάθεση..

Χέι ντούντ,να σου πώ ένα μυστικό?ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ!Σε αφαίμαξαν,πήραν ότι ήταν να πάρουν και τώρα..χε..σε θυμούνται πού και πού,μπορεί και να σου πούν και κάνα "γειά" μιά φορά το μήνα στο μσν(για τηλέφωνο ούτε λόγος).Σε ρωτάνε καμιά φορά και "τι κάνεις",αλλά βλέπεις ρε παιδί μου πως δεν το πολυεννοούν.Έχουν τις -WOW!!!- ζωές τους τώρα,κατάλαβες?Δεν σε χρειάζονται.Δεν σε έχουν ανάγκη.

Μάν.Μπορείς άμα θέλεις να είσαι το πιό αχάριστο,αναίσθητο,εγωπαθές σκουλίκι του σύμπαντος.Αλλά σε παρακαλώ πάαααρα πολύ,σε ικετεύω δηλαδή,μήν μου αρχίζεις τα κλασσικά μπλαμπλαδίστικα του τύπου: "σ'ευχαριστώ,το εκτιμώ αφάνταστα,σ'αγαπώ(!)" κτλ κτλ κτλ,γιατί φιλαράκι,όποιος ευγνωμονεί,όποιος εκτιμάει,όποιος αγαπάει,ΤΟ ΔΕΊΧΝΕΙ ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ!Γι' αυτό θα σε χιλιοπαρακαλέσω να μαζέψεις τα σάλια σου,να πάρεις την ανύπαρκτη προσωπικότητά σου παραμάσχαλα και να ξεκουμπιστεις απ 'τη μελαγχολικομίζερη,πλήν όμως αληθινή,ζωή μου.Got it?