Ενώ πήγα στο Λονδίνο πιστεύοντας ότι ακόμα δεν έχω συνηθίσει εντελώς να ζω στην Ελληνική πραγματικότητα, μέσα σε πολύ λίγες ώρες κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος: μέσα σε 7 μήνες είχα προλάβει να ξεχάσω πως είναι να ζεις σε ένα περιβάλλον στο οποίο υπάρχει ευγένεια σε όλα τα επίπεδα - από το πως θα σε χαιρετήσει ένας φίλος μέχρι η κύρια ελεγκτής στο tube. Ήταν μεγάλο σοκ: μέσα σε μόνο 7 μήνες είχα προλάβει να προσαρμοστώ στην Ελληνική πραγματικότητα χωρίς να το πάρω είδηση. Χαμπάρι δεν το είχα πάρει! Φυσικά δεν εννοώ ότι άλλαξε η δική μου συμπεριφορά - καλύτερα να μου βγει το μάτι από το να σταθώ στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας - αλλά έπαψε πια να μου φαίνεται παράξενη η συμπεριφορά των άλλων.
Ζούμε την κάθε μέρα χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι η κάθε μας κίνηση βασίζεται σε μικρές προσδοκίες/άγραφους κανόνες τις οποίες έχουμε αναπτύξει μέσα από χρόνια εμπειρίας.
Π.χ. ξέρω ότι όταν θα χαιρετήσω κάποιον στην Ελλάδα θα με φιλήσει και στα δύο μάγουλα. Αν όπως στην Αγγλία εγώ απομακρυνθώ πριν από το δεύτερο φιλί, τότε θα δημιουργηθεί αμηχανία. Γι' αυτό και εδώ ο καθένας μας προσδοκεί 2 φιλιά. Είναι μια μικρή προσδοκία την οποία δεν σκεφτόμαστε. Είναι σαν ένας μικρός κανόνας.
Π.χ.2 όταν συναντάς κάποιον στην Αγγλία τον ρωτάς τι κάνει. Εδώ κανείς δεν ρωτάει. Στην αρχή νόμιζα ότι έφταιγα εγώ και έτσι αυτό με είχε ρίξει για ένα διάστημα. Συναντούσα άτομα και τους ρωτούσα από ενδιαφέρον πως είναι και τι κάνουν και αυτοί δεν με ρωτούσαν ποτέ. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι περνούσα ώρες με φίλους να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων και κανείς να μην με ρωτάει τι κάνω. Δεν ήθελα να τους αδειάσω τα εσώψυχά μου: να ακούσω την ερώτηση περίμενα, να πω ένα ΟΚ και να συνεχίσουμε. Και άρχισα να σπάω το κεφάλι μου μήπως και καταλάβω γιατί δεν με ρωτούσαν! Μετά αποφάσισα να μην ρωτάω ούτε κι εγώ, για να δω τι θα γίνει. Πάλι μου λέγανε τα εσώψυχά τους. Και τότε ήταν που κατάλαβα ότι δεν έφταιγα εγώ. Στην Ελλάδα πρέπει να πολεμήσεις για τον χρόνο σου σε μια συζήτηση. Ο μικρός κανόνας εδώ είναι να αρχίζεις να μιλάς από μόνος σου για τον εαυτό σου, γι' αυτό και επειδή εγώ δεν μιλούσα φαντάστηκαν ότι δεν είχα κάτι να πω συγκεκριμένο. Δεν σημαίνει τίποτα αυτό για εμάς ως Έλληνες. Απλά είναι ένας διαφορετικός μικροκάνονας. Τώρα ξέρω και δεν το παίρνω προσωπικά. Συνεχίζω να ρωτάω τους άλλους τι κάνουν αλλά αν δεν με ρωτήσουν αυτοί τους μιλάω για ότι με απασχολεί χωρίς πρόσκληση. Ίσως όμως θα έπρεπε να ομολογήσω ότι εδώ ο κόσμος είναι συνηθισμένος να μιλάει για τον εαυτό του λίγο περισσότερο από ότι στην Αγγλία.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι μικροί κανόνες οι οποίοι μας είναι απαραίτητοι για να αισθανόμαστε ήρεμοι. Αν αυτοί οι κανόνες στο μέρος που βρισκόμαστε είναι λίγο διαφορετικοί, τότε αυτόματα αισθανόμαστε άβολα. ΑΒΟΛΑ. Και δεν μιλάω για extremes όπως το να είσαι σε μια χώρα στην οποία π.χ. οι αστυνομικοί είναι οι τελευταίοι που μπορείς να εμπιστευτείς να σε σώσουν από τους κλέφτες και που οι άνθρωποι κατουράνε στις γραμμές του τρένου. Αυτές οι extreme διαφορές στους κανόνες οδηγούν σε αυτό που λένε culture shock. Εγώ μιλάω για τις μικροδιαφορές, γιατί ακόμα κι αυτές έχουν την δύναμη σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα ή όχι.
Πείτε το παραξενιά, πείτε ότι είμαι ιδιαίτερη περίπτωση, η εξαίρεση στον κανόνα, πείτε ότι θέλετε αλλά πρέπει να πω ότι ο λόγος ίσως που δεν έγραψα πιο συχνά σε αυτό το blog ήταν ότι οι πρώτοι μήνες μου στην Ελλάδα ήταν αρκετά παράξενοι. Τους πέρασα μπερδεμένη και ψιλοφρικαρισμένη. Πολλοί από τους μικρούς κανόνες είναι διαφορετικοί εδώ. Δεν το καταλαβαίνεις όταν έρχεσαι για διακοπές μόνο όταν μένεις εδώ. Και για μένα, μετά από σχεδόν 10 χρόνια στην Αγγλία, αυτές οι αλλαγές στους μικροκανόνες με αποπροσανατόλισαν.
Εντελώς. Ξέχασα κι αυτά που ήξερα για μια περίοδο.
Αλλά από ότι φαίνεται συνήθισα - θυμήθηκα κι αυτά που για λίγες μέρες ξέχασα - και πια νομίζω ότι μπορώ να κυκλοφορήσω χωρίς προβλήματα στην Αθήνα. Γι' αυτό μου φάνηκαν σε αυτήν την επίσκεψή μου παράξενοι κι οι μικροκανόνες στην Αγγλία. Παράξενοι μεν αλλά υπερβολικά γνώριμοι.
Επιτέλους μπορούσα να αναπνεύσω ελεύθερη. Επιτέλους ήξερα τι μου γινόταν. Δίνεις το χέρι όταν δεν ξέρεις κάποιον, ένα φιλί στο μάγουλο, περιμένεις να κατεβούν όλοι από τα μέσα συγκοινωνίας, λες ευχαριστώ και παρακαλώ, δεν σπρώχνεις, μιλάς με ευγένεια, βοηθάς όταν βλέπεις ότι χρειάζεται, ρωτάς τον άλλον τι κάνει κτλ κτλ. Δεν είμαι ο καλός σαμαρίτης. Έτσι έχω συνηθίσει να ζω. Μέσα στην ευγένεια. Μπορεί να είναι η ευγένεια πολλές φορές ψεύτικη, να είναι δηλαδή μια απλή συνήθεια - να μην υπάρχει η σκέψη από πίσω - αλλά ότι και να είναι υπάρχει σχεδόν παντού γύρω σου. Και αυτή την ευγένεια την ξαναβρήκα όταν γύρισα στο Λονδίνο. Welcome home.
Κανονικά ίσως θα σταματούσα το post εδώ αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ δεν θα κάνω κάτι τέτοιο.
Γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα ξανασυνήθισα τους ελληνικούς μικροκανόνες. Πια τους εχω καταλάβει λιγάκι έτσι δεν ήταν τόσο πρόβλημα. Δυστυχώς όμως ένα από τα πράγματα που έχω καταλάβει είναι ότι εδώ πρέπει να έχεις δεδομένο ότι κανείς άγνωστος δεν θα σε βοηθήσει όταν έχεις ανάγκη.
Το Σάββατο πήγα με τους γονείς μου στο θέατρο (είδαμε το GUNS! GUNS! GUNS! της ομάδας Blitz στο ΕΘνικό στο Γκάζι - πάρα πολύ καλό, πάρα πολύ αστείο, αλλά θα μπορούσαν να το κάνουν φανταστικό και δυστυχώς δεν ήταν φανταστικό. Σίγουρα πάντως ήταν πάρα πολύ καλό. Απλά δεν έβγαινε κάποια άποψη από το έργο. Αυτό ήταν το πρόβλημα.) Πήγαμε στο Γκάζι με το αυτοκίνητο μιας και ήμασταν τρεις. Πάρκαρε λοιπόν ο μπαμπας μου σε ένα τριγωνικό χώρο δίπλα στις γραμμές του τρένου. Μετά το θέατρο πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο αλλά ανακαλύπτουμε ότι μας είχαν κλείσει. Μιλάμε για πολύ κλείσιμο (εμείς ήμασταν το κόκκινο αυτοκίνητο):
Τι να κάνουμε λοιπόν πάμε με τον μπαμπά μου να ρωτήσουμε στα δίπλα μαγαζιά αν είναι κανενός το αυτοκίνητο "Α", γιατί αν έφευγε αυτό θα μπορούσαμε να βγούμε προς τα πίσω. Οι σερβιτόροι ευγενέστατοι ρωτήσαν όλους τους πελάτες τους αν ήταν δικό τους το αυτοκίνητο "Α" αλλά τίποτα. Τα κινητά τα είχαμε αφήσει και οι τρεις μας στο σπίτι, άρα δεν μπορούσαμε να παρουμε την τροχαία. Επιχειρήσαμε να κορνάρουμε κιόλας αλλά δεν ήρθε κανείς. Μια επιλογή μας είχε μείνει, να πάμε απέναντι για ποτό περιμένοντας να έρθει κάποιος από αυτούς που είχαν τα αυτοκίνητα. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι ήμασταν στο Γκάζι, άρα όσοι είχαν έρθει, μάλλον θα αργούσαν αρκετά.
Σε εκείνο το σημείο βλέπει ο μπαμπάς μου μια ομάδα 5 αντρών - 23-26 τους έκανα αλλά δεν είμαι καλή ακόμα στο να καταλαβαίνω πόσο χρονών είναι οι Έλληνες άντρες - και τους ζητάει να μας βοηθήσουν να βγάλουμε το αυτοκίνητο. Εκεί που περίμενα ότι αυτοί έτσι "στολισμένοι" που ήταν έτοιμοι για σαββατόβραδο στο Γκάζι ότι θα του έλεγαν ότι την είχε πατήσει και ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνουν, εκείνοι μας πήραν στα πολύ σοβαρά. Κοιτάνε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, ανταλλάσουν απόψεις, ετοιμάζουν σχέδια και αποφασίζουν να σηκώσουν το αυτοκίνητο * γιατί ήταν πολύ μικρό. Και όντως έτσι κάνουν. Το σηκώνουν και το πάνε πιο μπροστά. Το πρόβλημα όμως δεν είχε λυθεί. Κάνει μπρος πίσω ο μπαμπάς για να στρίψει το αυτοκίνητο αλλά ακόμα δεν έβγαινε. Καινούργιες συζητήσεις, πάλι να κοιτάνε δεξια αριστερά, να μην τα πολυλογώ αποφασίζουν να σηκώσουν το δικό μας αυτοκίνητο αυτή τη φορά. Το δικό μας όμως ως πιο μεγάλο χρειαζόταν μεγαλύτερη προσπάθεια, έτσι πάνω στον πανικό λέει ο μπαμπάς μου σε άλλους δύο τύπους να βοηθήσουν και πάλι προς μεγάλη μου έκπληξη έρχονται κι αυτοί. Ένα δυο τρία πάμε, ένα δυο τρία πάμε, το σηκώσαν το αυτοκίνητό μας. Και αυτό ήταν αρκετό: με λίγες ακόμα οδηγίες το έβγαλε ο μπαμπάς το αυτόκίνητο. Το θαύμα είχε γίνει.
Και οι νεαροί φύγαν άνετοι να συνεχίσουν την βραδιά τους στο Γκάζι. Δεν ζήτησαν τίποτα, δεν είπαν τίποτα. Φυγαν χαμογελαστοί όπως είχαν έρθει.
Εγώ είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τέτοια ευγένεια! Τέτοια προθυμία! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
Δεν ξέρω πόσοι Άγγλοι θα βοηθούσαν σε τέτοιο βαθμό.
Δεν είναι διαγωνισμός ποιοι θα βγουν πιο ευγενείς - οι Αγγλοι ή οι Έλληνες. Είμαστε απλά διαφορετικοί. Είναι αυτές οι μικρές προσδοκίες που κάνουν την διαφορά. Και εξαιτίας αυτών των διαφορών μπορεί ο ένας να παρεξηγήσει τον άλλον λαό.
ΥΓ Αυτό το post είναι αφιερωμένο στην παρέα που μας βοήθησε να βγάλουμε το αυτοκίνητο. Ειλικρινά ευχαριστώ, όχι μόνο επειδή βγάλατε το αυτοκίνητο αλλά μου δείξατε μια πλευρά της Ελληνικής ευγένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου