Μεσουρανούν τη χρυσή δεκαετία του ’80. Δίνουν ρυθμό στα πάρτι, συντροφεύουν τον ελεύθερο χρόνο, «γεμίζουν» τη ζωή. Στα τέλη της επόμενης δεκαετίας χάνουν την αίγλη τους και ξεχνιούνται μέσα σε χαρτόκουτα, πατάρια και αποθήκες. Η ψηφιακή τεχνολογία φέρνει τα CD και οι δίσκοι βινυλίου μετατρέπονται σε...
Κι όμως, έφτασε η στιγμή που το βινύλιο επιστρέφει και μάλιστα δυναμικά. Ο αναλογικός ήχος έχει αρχίσει να κερδίζει και πάλι έδαφος και πλέον οι περισσότεροι καλλιτέχνες και τα μουσικά συγκροτήματα στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα μας, κυκλοφορούν τα νέα τους άλμπουμ και σε έκδοση βινυλίου.
Οι... «μοναχικοί» για πολλά χρόνια δίσκοι του Ελβις Πρίσλεϊ, των Μπλακ Σάμπαθ, του Στράτου Διονυσίου και της Ρίτας Σακελλαρίου απολαμβάνουν την παρέα των δίσκων της Λέιντι Γκάγκα, της Μαντόνα, των Αϊρον Μέιντεν, αλλά και της Χ. Αλεξίου, της Πέγκυς Ζήνα, του Δάντη και του Φοίβου Δεληβοριά.
«Στην επιστροφή του βινυλίου βοήθησε αρκετά το χιπ χοπ. Οι DJs στη ραπ μουσική χρησιμοποιούν μουσικά σημεία, μπρέικς ή λούπες όπως λέγονται, από δίσκους και τα κάνουν μουσική. Τώρα πλέον όλοι οι καινούργιοι τραγουδιστές και τα γκρουπ βγάζουν και βινύλιο. Ακόμη και νέοι, 18 ετών, που μεγάλωσαν με CD, αγοράζουν δίσκους. Το βινύλιο έχει ανέβει πολύ. Εχει γίνει μόδα.
Οι δίσκοι και τα πικάπ προωθούνται πολύ στις μουσικές εκθέσεις της Αμερικής.
Ολα τα είδη μουσικής βγαίνουν σε βινύλιο. Από ροκ, ποπ και νιού γουέιβ, μέχρι τζαζ και κλασική. Το ΜΚΙΙ, το πιο κλασικό πικάπ, κυκλοφορεί και πάλι στο εμπόριο, ενώ η εταιρεία NUMARK βγάζει και ένα νέο πικάπ», λέει στο «Εθνος» ο Ζαχαρίας, που διατηρεί το ομώνυμο κατάστημα με δίσκους και CD στο Μοναστηράκι. Οι παγκόσμιες πωλήσεις CD έχουν σημειώσει σημαντική πτώση με την πειρατεία και το παρεμπόριο, δημιουργώντας σοβαρό πρόβλημα στον χώρο της μουσικής και στα καταστήματα πώλησης.
Αντίθετα, οι δίσκοι βινυλίου επανέρχονται στο προσκήνιο και «σώνουν την κατάσταση», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ζαχαρίας. «Πουλάμε δίσκους ασταμάτητα. Οι βασικοί μας πελάτες είναι 30-50 ετών, αλλά και μικρότεροι 18-25 ετών».
ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ...
«Οσο περνά ο καιρός, ο κόσμος εκτιμά την αξία τους»
Παρακολουθούν τον μαύρο δίσκο να περιστρέφεται δεξιόστροφα, καθώς η βελόνα του πικάπ «διαβάζει» τα αυλάκια του και γεμίζουν ικανοποίηση. Αγγίζουν με προσοχή το εξώφυλλο σαν να πρόκειται για έργο τέχνης. Ρυθμίζουν κατάλληλα το πικάπ και απολαμβάνουν την αγαπημένη τους μουσική. Κάποιοι αντιλαμβάνονται έτσι καλύτερα την ποιότητα του ήχου, ενώ σε άλλους αρέσει απλά η αισθητική του βινυλίου. Οι λάτρεις των παλιών δίσκων μάς μιλούν για το πάθος τους και για τη διαφορά ανάμεσα στον αναλογικό και τον ψηφιακό ήχο.
Ο Κώστας Κωνσταντίνου, γνωστός και ως Κώστας MOD, συνθέτης, τραγουδιστής και κιθαρίστας του νεοψυχεδελικού συγκροτήματος «Purple Overdose», έχει μία σπάνια συλλογή από 20.000 περίπου δίσκους στην πρώτη τους έκδοση. «CD ακούω μόνο όταν δεν έχω άλλη επιλογή», μας λέει.
Ο Βασίλης Παπασπύρου, που η συλλογή του αριθμεί 18.500 δίσκους, κάνει λόγο για... «ιεροτελεστία». «Είναι άλλο πράγμα ν’ αγγίξεις το εξώφυλλο του δίσκου, να τον βγάλεις, να τον φροντίσεις. Είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Ο αναλογικός ήχος πάντα ακούγεται καλύτερα, ενώ το ψηφιακό απλά κοστίζει λιγότερο. Μέχρι και ο γιος μου, που είναι 14 ετών, ακούει μουσική σε βινύλιο. Εχω πάθος με τους δίσκους», τονίζει.
Για τον Μανώλη Δαρκαδάκη, το βινύλιο είναι το μοναδικό αυθεντικό μέσο για να ακούσει κάποιος μουσική. «Το βινύλιο είναι κλασικό και όσο περνάει ο καιρός εκτιμούν την αξία του. Συλλέγω δίσκους από 14 ετών και CD αγοράζω αναγκαστικά μόνο όταν ένα άλμπουμ δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο. Με τα CD έχει αυξηθεί η πειρατεία και το παραεμπόριο, ενώ αυτό δεν συνέβαινε με το βινύλιο».
Filokseno**
Πηγή: http://www.freeonlinenewz.com/2011/0...post_9542.html
www.filokseno.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου