Είμαι γεννημένος γι αυτό

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να γνωρίζεις ότι η λέξη «ΟΧΙ» θα γίνει η καθημερινή σου λέξη, όταν σου προτείνει ένας φίλος να βγείτε για ποτό. Η ζωή στον χώρο της δημοσιογραφίας είναι δύσκολος. Πρέπει να θυσιάσεις τα πάντα για μία φιλοδοξία, για ένα όνειρο....

Το συνηθίζεις, φτάνει η στιγμή που κοιτάς την κατάσταση κατάματα και λες, «Ναι, θα πετύχω αλλά για να πετύχω θα γίνω αυτό που θέλουν. Αυτό που έκανε τους άλλους μεγάλους θα γίνει η μυστική συνταγή που θα με εκτοξεύσει στην κορυφή». Έτσι γίνεται συνήθως. Βλέπεις τις δυνατότητες τους και την επιθυμία σου για οτιδήποτε και πράττεις αναλόγως. Ο Πάνος ήξερε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη σχολή δημοσιογραφίας ότι θα ήταν δύσκολα. Όχι απαραίτητα επειδή είναι δύσκολος ο χώρος αλλά κυρίως γιατί πρέπει να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ήξερε ότι οι υπόλοιποι συνομήλικοι του ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να ακολουθούσαν το δικό του δρόμο. Είναι δύσκολο για έναν 20χρόνο, μόλις δυο χρόνια μακριά από την λαίλαπα των πανελληνίων εξετάσεων, να πει όχι στη φοιτητική ζωή που έχουμε γνωρίσει σχεδόν όλοι. Το κίνητρο έφταιγε ή δική του επιθυμία για καταξίωση; Ποτέ δεν μπόρεσε να το καταλάβει. Ίσως το γεγονός ότι η ενασχόληση του με τη δημοσιογραφία ήταν το μοναδικό επάγγελμα που θα μπορούσε να κάνει με επιτυχία. Από το «είμαι γεννημένος δημοσιογράφος» έφτασε να λέει «Είμαι ένας 20χρονος που αναπολεί το παρελθόν».
Όλα τα παραπάνω στοιχεία τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Ένας νέος άνθρωπος που δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του. Ένιωθε μοναξιά αλλά δεν το σκεφτόταν. Τον είχε συνεπάρει αυτό που ζούσε. Κοσμικά γεγονότα, μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, γνωριμίες υψηλού επιπέδου. Ζούσε μια ζωή εξαιρετική στην αρχή, βαρετή στη συνέχεια. Η μοναδική ώρα ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης ήταν το κλασικό freddo cappuccino μέτριο που έπινε μαζί με τους συναδέλφους του μετά το τέλος της μέρας.
Ένας 20χρονος -όπως αυτός- δεν γινόταν να μην έχει κάποια ερωτική περιπέτεια. «Χαζομάρες» τις χαρακτήριζε μέχρι που του χτύπησε τη πόρτα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Η Αμαλία ήταν μια νέα συναδέλφισσα, ένα χρόνο μεγαλύτερη από αυτόν. Νέα, φρέσκια, ο,τι δηλαδή χρειαζόταν κι αυτός για να θυμηθεί ότι δεν ήταν 40αρης. Αυτή ζούσε τη ζωή της. Δεν την ενδιέφερε ακόμα κι αν ήταν μέτρια σε αυτό που έκανε. Στην αρχή όλα πήγαιναν εξαιρετικά μέχρι που εμφανίστηκαν οι πρώτες δυσκολίες εξαιτίας της αφιέρωσης του στο επάγγελμα που είχε επιλέξει. Όλη η ζωή του ήταν συνυφασμένη με αυτό.
Δεν έβγαινε. Επειδή δεν μπορούσε να βγει. Μια, δύο, τρις… Η Αμαλία άνηκε στο παρελθόν. Όλο αυτό τον έριξε στην μελαγχολία… Τον κατάπιε αυτό το συναίσθημα. Για άλλη μια φορά, έπρεπε να θυμηθεί ότι ΕΠΡΕΠΕ να θυσιάσει τα πάντα. Ο,τι αγαπούσε, ο,τι τον έκανε χαρούμενο, ο,τι τον έκανε να ξεχνιέται.
Η μοναξιά έκανε την εμφάνιση της. Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το άσχημο συναίσθημα; Αντιμετωπίζεται; Ένιωθε κλειδωμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μόνος του. Είτε ήταν στο σπίτι του στο Παγκράτι, είτε βρισκόταν στο γραφείο του στην Καλλιθέα. Μια αλυσίδα βρισκόταν γύρω από τα συναισθήματα του και δεν τα άφηνε να αναπτυχθούν. Υπήρχε λύση. Δεν την έψαχνε. Δεν είχε χρόνο να την ψάξει…
Μια κοντινή του φίλη του πρότεινε να πάει σε ένα γραφείο συμβουλευτικής και υποστήριξης.
- Πάνο, πήγαινε. Αυτό θα σε βοηθήσει. Δεν μπορώ να σε βλέπω για πολύ ακόμα έτσι, ήταν τα λόγια της…

Μήνυμα από τον συντάκτη του κειμένου:
Νομίζω ότι η συμμετοχή ενός δημοσιογράφου σε έναν ρόλο από τους επτά θα ήταν αρκετά χρήσιμος. Πάντα, ένας άνθρωπος αυτού του χώρου εξιτάρει το κοινό. Τα ονόματα και οι ηλικίες είναι τυχαίες μπορείτε να αλλάξετε ό,τι θέλετε.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να ασχοληθώ με πραγματικά χρήσιμο.


Filokseno**
 Πηγή:Κωνσταντίνος Ματής