«Εκεί στη µέση του Βόρειου Ατλαντικού, στην Ισλανδία, µπορέσαµε να θαυµάσουµε µερικά από τα µεγαλοπρεπέστερα φυσικά τοπία, όπως φιόρδ, παγετώνες, αλπικές λίµνες, ενεργά...
ηφαίστεια, θερµοπίδακες, ηφαιστειακές υποαρκτικές ερήµους κι άλλες αχανείς άγονες εκτάσεις. Εστω και µε ατέλειωτο καθηµερινό περπάτηµα, η διάσχιση αυτή ήταν εµπειρία ζωής για εµένα!». Κυνηγάει τις προκλήσεις στη φύση περισσότερο από δεκαέξι χρόνια τώρα. Συνηθισµένος να βάζει σε κάθε εγχείρηµά του τον πήχυ της δυσκολίας όλο και πιο ψηλά, ο 37χρονος Νίκος Τόδουλος θέλησε τη φορά αυτή να βρεθεί γύρω από τον 66ο Παράλληλο, στον Αρκτικό Κύκλο. Εβαλε έτσι µπρος για την περιήγησή του στον Αρκτικό Βορρά, µε πρώτο σταθµό την πιο αραιοκατοικηµένη χώρα της Ευρώπης, την Ισλανδία. Με τη διαφορά, ωστόσο, πως στο δροµολόγιό του στην ενδοχώρα της νήσου προτίµησε να µετακινηθεί µε τα… πόδια! Από τις 21 Ιουνίου και για 25 ηµέρες συνεχούς ποδαρόδροµου, από κοινού µε άλλους δύο βέλγους και τρεις Καναδούς συνοδοιπόρους του κατάφεραν χωρίς καµιά άλλη υποστήριξη να καλύψουν το 70% της αρχικά προγραµµατισµένης extreme διαδροµής τους, πριν ο άγριος καιρός τούς υποχρεώσει τελικά σε υποχώρηση. «Καταφέραµε να καλύψουµε τελικά µόνο τα 320 χιλιόµετρα. Οχι, δηλαδή, και τα συνολικά 452 χλµ. που είχαµε σκοπό να διανύσουµε. Κι αυτό γιατί εγκλωβιστήκαµε από µια µεγάλη αρκτική θύελλα τόσο έντονη που κάποιες από τις σκηνές µας σκίστηκαν. Για τέσσερις ηµέρες είχαµε τον ίδιο άσχηµο καιρό, µέχρι που µας τέλειωσαν και τα τρόφιµα. Η µόνη λύση ήταν να ειδοποιήσουµε µε δορυφορικό τηλέφωνο την οµάδα διάσωσης και να εγκαταλείψουµε…», λέει σήµερα στα «ΝΕΑ». Και ενδιάµεσα, στην απόσταση που πρόλαβαν να διασχίσουν, τα πράγµατα κάθε άλλο παρά εύκολα εξελίχθηκαν. «Η µέγιστη δυσκολία µας ήταν ο συνεχώς άσχηµος καιρός. Ολες αυτές οι διαδικασίες της κατασκήνωσης και τα απλά καθηµερινά πράγµατα γίνονταν ακόµα πιο ζόρικα µε τη συνεχή βροχή και τον δυνατό αέρα. Είχαµε, επίσης, να διασχίσουµε κι ορµητικούς παγετωνικούς ποταµούς, που έφταναν µέχρι και τα τριακόσια µέτρα σε πλάτος. Εκεί µέσα το νερό ήταν πραγµατικά πολύ κρύο! Πολλές φορές η στάθµη του έφτανε µέχρι και τους µηρούς, οπότε χρειαζόταν από εµάς ειδική τεχνική περάσµατος, µε κυκλική διάταξη της οµάδας µας. Υπήρχαν, τέλος, και µέρες µε µεγάλη υψοµετρική διαφορά, µέχρι και 2.000 µέτρων, κατά τις αναβάσεις µας…», προσθέτει. «Μοναδικό θέαµα…» Για να βγάλει όλο αυτό το απαιτητικό ρεπερτόριο, ο Νίκος Τόδουλος χρειάστηκε και... στρατιωτική πειθαρχία. «Το εγερτήριό µας ήταν καθηµερινά στις έξι το πρωί. Σύντοµο πρωινό, ξεστήσιµο του αντίσκηνου, το σακίδια στον ώµο κι αναχώρηση στις επτά για περπάτηµα µέχρι και δώδεκα ώρες ηµερησίως. Σίγουρα το να βαδίζει κανείς καθηµερινά από είκοσι έως και τριάντα χιλιόµετρα σε πολύ δύσκολο πεδίο, µε 18-25 κιλά φορτίο στην πλάτη του, είναι ιδιαίτερα κουραστικό. Στο τέλος πια της ηµέρας, µαγειρεύαµε όλοι µαζί το δείπνο µας, πριν µας πάρει ο ύπνος στις εννιά το βράδυ. Μονότονο πρόγραµµα, αλλά έτσι γίνεται πάντα σ’ αυτού του είδους τις περιηγήσεις...». Σήµερα έχει να θυµάται, κι έχει τους λόγους του, τις εικόνες σπάνιας οµορφιάς που υπερνικούν τελικά την πολυήµερη ταλαιπωρία του. «Αποδείχτηκε πως ένα τέτοιο ταξίδι αξίζει τον κόπο! Ειδικά για όσους σαν κι εµένα τους αρέσουν τα σκληρά, άγονα κι ερηµικά τοπία, όπως είναι αυτά τα Ιcelandic Ηighlands. Τα συγκεκριµένα αποτελούν στην ουσία µια υποαρκτική έρηµο, η οποία βρίσκεται πάνω στο βορειοατλαντικό σχίσµα, στην ένωση της αµερικανικής τεκτονικής πλάκας µε την ευρωασιατική. Μαύρες έρηµοι, πεδιάδες λάβας, γεωθερµικά πεδία, καλντέρες, ορµητικά ποτάµια και κατακερµατισµένοι παγετώνες συνθέτουν ένα σεληνιακό τοπίο, σε συνδυασµό µε τον παγωµένο αέρα, το κοντράστ χαµηλών θερµοκρασιών και καυτού ήλιου, σε συνθήκες απόλυτης αποµόνωσης», λέει. «Ο µεγαλύτερος σε όγκο νερού καταρράκτης στην Ευρώπη, ο Dettifoss, αλλά και η καλντέρα της Αjka, µε τη λίµνη Οσκγιουβάτν και τον κρατήρα Viti, που σηµαίνει Κόλαση στα ισλανδικά, σε κάνουν πραγµατικά να συνειδητοποιείς τη βιαιότητα της φύσης σ’ ολόκληρο το µεγαλείο της! Ανάλογα ξεχωριστό θέαµα ήταν και η απέραντη µαύρη έρηµος του Sdαpahraun! Προσωπικά, θεωρώ πως έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασµούς µε την Ισλανδία. Σίγουρα θα επιστρέψω εκεί σε µερικά χρόνια για να επιχειρήσω ξανά να τη διάσχισή της».
tanea.gr
Filokseno**
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου