Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο σας στο «Βήμα της Κυριακής» της 9.10.2005 με τίτλο «Γιατί φεύγουν οι στρατιωτικοί γιατροί» και επιτρέψτε μου να συμπληρώσω μερικούς λόγους ακόμη που φυσικά πολλοί συνάδελφοί μου δεν τολμούν να πουν. Δεν θα αναφερθώ στα ήδη γνωστά περί ποιότητας ζωής, μεταθέσεων, οικονομικών κλπ που λίγο-πολύ είναι γνωστά σε όλους......
Αν αναρωτηθεί κανείς ποιες μπορεί να είναι οι βαθύτερες αιτίες που μπορεί να οδηγήσουν σε παραίτηση έναν αρχίατρο, οι απαντήσεις θα μπορούσαν να δωθούν μόνο με μια συνολική ματιά σε όλη τη σταδιοδρομία του από το 1978 ως σήμερα. Όταν λοιπόν ένας νέος σχετικά στρατιωτικός ιατρός με στρατιωτική αγωγή, με αρχές-λάβαρα τη δικαιοσύνη, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και το ήθος, παίρνει την απόφαση να παραιτηθεί το κάνει διότι ξαφνικά ανακαλύπτει ότι όλα αυτά τα ιδανικά με τα οποία ξεκίνησε είναι μία ουτοπία. Είναι ανύπαρκτα και μάλιστα επικρατούν εξ ολοκλήρου αντίθετες σε γενικές γραμμές αρχές (φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).
Έτσι λοιπόν βαρέθηκα να βλέπω να επικρατούν οι μέτριοι και να «θάβονται» οι άξιοι. Να επιβραβεύονται οι ανίκανοι και οι ανόητοι και να υποφέρουν οι φιλότιμοι και οι αξιοπρεπείς.
Βαρέθηκα να υπακούω σε ανώτερους άλλοτε χαμηλής ευφυίας, άλλοτε κακούς και ζηλόφθονες και άλλοτε πραγματικά παρανοϊκούς, που αν στην Ετήσια Υγειονομική Εξέταση γινόταν και ψυχιατρική εξέταση (καλό θα ήταν να καθιερωθεί αυτό) θα είχαν σίγουρη την αποπομπή από το στράτευμα.
Βαρέθηκα να συναντώ ανίκανους και βολεμένους στη καρέκλα αξ/κούς της κεντρικής εξουσίας να χειρίζονται την τύχη μου από ένα γραφείο μεταθέσεων, να βολεύουν πρώτα τους εαυτούς των και μετά τους δικούς τους και όταν ζητάς κάτι να σε ειρωνεύονται.
Βαρέθηκα να τριγυρνώ πέντε χρόνια από Δ/νση Υγ/κου (ΔΥΓ) μακριά από τον φυσικό χώρο του γιατρού που είναι το νοσοκομείο. Μέσα σε 12 χρόνια έχω υπηρετήσει συνολικά ένα χρόνο και κάτι στο ΚΕΒΟΠ, τρία χρόνια ως δ/κτής Τάγματος και ως δ/ντής ΔΥΓ σε ακριτική φρουρά, εννέα μήνες μπάλωνα τρύπα ως δ/ντής μικρού νοσοκομείου και άλλα επτά χρόνια σε Δ/νσή Υγ/κου άλλης μεραρχίας. Σύνολο: 10 χρόνια από τα 12 σε θέσεις εκτός του ζωτικού ζώρου που έχει ο γιατρός ανάγκη, δηλ. του νοσοκομείου. Δέκα χρόνια διοικήσεως! Ούτε ένας αξιωματικός καριέρας του Πεζικού δεν έχει τόσα χρόνια διοικήσεως!
Βαρέθηκα επίσης να δέχομαι μαθήματα υπευθυνότητας από ανεύθυνους, εγώ, ένας γιατρός, ένας κατ' εξοχήν δηλαδή υπέυθυνος άνθρωπος που χειρίζεται το πιο πολύτιμο αγαθό, την υγεία άλλων ανθρώπων.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το ότι νεαρός λοχαγός διήυθυνα Τάγμα Υγ/κού σε θέση αρχίατρου (επειδή ο άλλος είχε μέσον και έκοψε την μετάθεση); Το ότι για τον ίδιο λόγο έμεινε ημιτελής η διατριβή μου; Τις περιπολίες με ελικόπτερο για τον εντοπισμό λαθρομετανστών;! Τις υπηρεσίες επόπτη μεραρχίας όπου τα καλοκαίρια «συντόνιζα» την κατάσβεση πυρκαϊών; Τις πάνω από 3.000 (!) ανούσιες «συσκέψεις» όπου έχω λάβει μέρος; (ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΑ;) Το ότι επί διετία ήμουν ταυτόχρονα Δ/ντής Υγ/κού, πρόεδρος μεγάλης επιτροπής απαλλαγών και ειδικευμένος γιατρός σε νοσοκομείο; (Σκεφθείτε: Υπάρχουν συνάδελφοι που θα τελειώσουν την καριέρα τους χωρίς να έχουν μετακινηθεί από τη φρουρά προτιμήσεώς τους έστω και μία φορά!) Τους νεοδημοκράτες να το παίζουν Πράσινοι και το αντίθετο προκειμένου να τη «βγάλουν καθαρή»;
Παραιτήθηκα λοιπόν διότι ουδέποτε κανείς μου είπε «μπράβο για την προσπάθειά σου» και διότι έχω αηδιάσει να συμβιώνω με αγνώμονες και συμφεροντολόγους χαμαιλέοντες.
Και κάτι ακόμα που δεν έχει αντιληφθεί η ηγεσία: Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου δίνονται κίνητρα στους ιατρούς για να μετεκπαιδευτούν. Στην Ελλάδα μπορεί ένας στρατιωτικός ιατρός να μετεκπαιδευτεί στο εξωτερικό αλλά «τιμωρείται» για κάθε χρόνο έξω με επιπλέον τρία χρόνια υποχρεωτικής παραμονής στο στράτευμα. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά είναι κανόνας θα'λεγα το να επιστρέφουν από τη μετεκπαίδευση ικανοί συνάδελφοι και, αντί η υπηρεσία να τους εκμεταλευτεί δεόντως σε κάποιο μεγάλο στρ. νοσοκομείο, να τους μεταθέτει σε κάποια μονάδα Υγειονομικού για να ξεχάσουν και αυτά που έμαθαν!
Τέλος, οι διοικούντες το στράτευμα θα πρέπει να λάβουν επιτέλους σοβαρά υπόψη τους ότι ή θα είσαι άριστος αξιωματικός ή θα είσαι άριστος γιατρός. Και τα δύο δεν γίνονται, διότι ο άριστος γιατρός πρέπει να σπαταλά ώρες πάνω στο εξεταστικό κρεβάτι και τα βιβλία. Ας διαλέξουν.
Θα πρέπει εδώ να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω ΔΕΝ ισχύουν για τον τωρινό στρ/γό της ΔΥΓ/ΓΕΣ, για τον οποίον ένιωσα ότι διέφερε από όλους τους προηγούμενους και τον οποίο ευχαριστώ για την προσπάθεια που έκανε να με μεταπείσει δείχνοντάς μου με αυτόν τον τρόπο την εκτίμησή του στο πρόσωπό μου. Επίσης δεν ισχύουν και για τον τελευταίο δ/ντή μου στο 401 ΓΣΝΑ, ο οποίος έχει τιμωρηθεί για τη λεβεντιά του!
Σεβόμενος το χώρο σας (θα μπορούσα να σας στείλω ολόκληρο βιβλίο) σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους υγεία και καλή τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου